Rozdział 1

*Wszystko zaczyna się wraz z sezonem 2, gdy umiera Jhon, a Dean i Sam przebywają u Bobbiego.*

„Nazywam się Emma Mary Winchester ,mam 22 lata. Drugie imię otrzymałam po mamie, która zmarła gdy miałam niespełna pół roku. Oprócz taty Jhona, mam także dwóch braci: Deana i Sama. Pierwszy jest starszy ode mnie o 4 lata ,drugi jest moim bratem bliźniakiem. Dean i tata są... łowcami. I to nie takimi zwyczajnymi, są łowcami potworów. Wiem jak to brzmi, ale to prawda. To jest jeden z powodów dla których postanowiłam zacząć pisać pamiętnik. Trudno jest żyć wśród ludzi którzy nie mają pojęcia na jakim świecie żyją. A tak właśnie jest. Ukrywanie tego co może czaić się w ciemnościach jest męczące, krótko mówiąc można zwariować.

Może czułabym się inaczej gdybym podróżowała z tatą i Deanem, albo przynajmniej studiowała tam gdzie Sam. Tata postanowił ,że powinnam trzymać się z daleka od tego wszystkiego. Od śmierci mamy pochłonęła go obsesja by ścigać potwora, który ją zabił, to go zniszczyło. Zaczął szkolić Deana, a później Sama. Uczył ich strzelać, walczyć ,co czym  i jak się zabija. Mój trening kończył się na podstawowej samoobronie, plus kilka dodatkowych lekcji posługiwania się nożem od Deana. Oczywiście te drugie odbywały się w tajemnicy. Gdy podrośliśmy, tata zaczął zabierać moich braci ze sobą ,zaś ja miałam rozkaz pozostać w motelowym pokoju do ich powrotu. Moja wiedza na temat potworów i tego jak się z nimi walczy, ma swoje źródło jedynie z opowieści moich braci, i książek które czytałam po kryjomu.

Któregoś dnia, Sam w końcu się sprzeciwił życiu w ten sposób i wybrał normalność. Widziałam jak trudno było tacie na to przystać, ale w końcu się zgodził. Miałam odejść razem z bratem, z tą różnicą ,że tak jak na studia Sama tacie było trudno przystać, tak na moje musiał mnie wysłać siłą. Nie chciałam ich opuszczać ,nie chciałam zostać sama. A tak właśnie się stało.

Sam dostał się na prawo w Stanford. Moim marzeniem była sztuka, udało mi się dostać na ten kierunek w Yale. Dean i tata zajęli się polowaniem w dwójkę. Odwiedzali mnie z dwa razy do roku, na moje urodziny, i w wakacje. Ale robili to coraz rzadziej, a rok temu całkiem przestali. Najrzadziej widuję się z Samem. Ostatni raz był u mnie dwa lata temu.

Jednak nie jestem aż tak samotna. Mam niesamowitą i nie powtarzalną współlokatorkę, a zarazem moją najlepszą przyjaciółkę- Molly, oraz najbardziej troskliwego, i opiekuńczego chłopaka na tej planecie- Robba. Są oni moją podporą i nadzieją ,że być może naprawdę mam szansę na normalne życie. Nie pomagają jednak w tym skandale, w które pakuje się moja rodzina. Jakiś czas temu w wiadomościach i gazetach widniało zdjęcie Deana poszukiwanego za morderstwo z najwyższym okrucieństwem. Gdy zadzwoniłam by o to zapytać, odpowiedział jedynie ,że to sprawka zmiennokształtnego. Taaak, mi to może wystarczy, ale co miałam mówić innym, którzy omijali mnie na korytarzu szepcząc, lub pytając wprost czy mam coś z nim wspólnego. Nie wiem ja...”- urwałam zdanie w połowie, gdy na stronę od pamiętnika padł cień. Podniosłam powoli głowę, i ujrzałam wkurzoną minę profesora Robertsa, który niecierpliwie tupał nogą

- Panno Winchester miałem szczerą nadzieję ,że zapisuję Panienka z takim zapałem notatki z wykładu, ale ten skończył się piętnaście minut temu, a panna ciągle ślęczy nad tym zeszytem - dodał uważnie lustrując moją twarz. Rozejrzałam się w pośpiechu z szeroko otwartą buzią. Jak mogłam to przeoczyć?

- Prze..praszam - wyjąkałam siląc się na uśmiech - Byłam tam pochłonięta tym..- spojrzałam ukradkiem na tablicę - ...wpływem sytuacji społecznej w średniowieczu na rozwój sztuki ,że musiałam zapisać swoje spostrzeżenia - wydukałam w myślach powtarzając sobie ,że muszę o tym poczytać. Na koniec znowu spojrzałam na profesora śląc mu najsłodszy, i najniewinniejszy z moich uśmiechów. Jego kąciki ust delikatnie drgnęły, i odszedł wydając pomruk zdziwienia. Odetchnęłam z ulgą czym prędzej wychodząc z sali. Zerknęłam na zegarek. Kurdę, była już 16 , na pewno spóźnię się na randkę niespodziankę z Robbem. Umawialiśmy się na nią co tydzień, wybierając na zmianę miejsce spotkania, i pozostawiając je w tajemnicy aż do samej randki. Miałam się z nim spotkać przy zachodniej granicy kampusu. Samo dojście tam zajmowało z 15 minut a jeszcze musiałam się przebrać. Przeciskając się przez ludzi pobiegłam w stronę swojego akademika.

Gdy wbiegłam do pokoju czekała tam na mnie Molly, ze skrzyżowanymi na piersiach rękoma.

- I jak ty niby chcesz zdążyć? Miałaś urwać się z ostatniej godziny wykładu, a zamiast tego przychodzisz na ostatnią chwilę wyglądając jak po spotkaniu z huraganem. - złapałam oddech, i delikatnie się do niej uśmiechnęłam. Nie odpowiadając wyminęłam ją ,złapałam za sukienkę wiszącą na mojej szafie, i weszłam do łazienki. Dzisiejsza randka była specjalna, to nasza pierwsza rocznica. A w moim przypadku to naprawdę prawdziwy sukces. W swoim krótkim życiu miałam zadziwiająco wielu adoratorów, ale z żadnym nie chodziłam aż tak długo. Większość z nich odchodziła już po pierwszej randce. Nieeee, to nie ze mną było coś nie tak, ale z nimi. Tak przynajmniej twierdził mój starszy brat Dean. Każdego kandydata sprawdzał indywidualnie, dając mu do picia wodę święconą, częstując ciastem z srebrnymi sztućcami. Zazwyczaj nie był jednak tak delikatny, zdarzało się ,że bez uprzedzenia chlapał mojej randce w twarz wodą. Tak więc byłam skazana na porażki. Jednak Robba, Dean nigdy nie poznał, dzięki czemu miałam okazję sama go ocenić, i poznać. I udało się, to ten jedyny. Kocham go.

Poprawiłam dłonią bladoróżową sukienkę z koronkową górą. Włosy zostawiłam rozpuszczone, jedynie lekko je prostując. Gdy skręciłam za ostatni w tej części kampusu budynek, ujrzałam go z małym bukiecikiem białych róż. Uśmiechnęłam się mimowolnie, i podbiegłam do niego zarzucając mu ręce na szyję.

- Hej - szepnął do mnie, nie odsuwając swojej twarzy od mojej. Stykając się nosami trwaliśmy tak chwilę, aż przypomniał sobie o bukieciku - To dla ciebie.

- Dziękuje - odszepnęłam biorąc go pod rękę. - Zdradzisz mi gdzie idziemy?

- To niespodzianka - odpowiedział tajemniczo, unosząc urwaną siatkę. Przeszłam pod nią żałując ,że nie założyłam wygodniejszych butów. Przed nami widniało szczere pole.

- Będzie ci wygodniej jak je zdejmiesz - wskazał na moje buty czytając mi w myślach. Zrobiłam to, a wtedy on przyśpieszył kroku.

Zanim doszliśmy na miejsce całkowicie straciłam z oczu uczelnie, zaś słońce powoli zmierzało na zachód. Moje nogi zaś wołały o odpoczynek.

- Strasznie daleko - jęknęłam obolała, i trochę zdezorientowana

- Chciałem by miejsce było magiczne - mruknął, obejmując mnie - W końcu to szczególna okazja - dodał wyciągając z zawieszonej na ramieniu torby koc. Musiałam przyznać ,że miejsce było naprawdę ładne, wręcz romantyczne. Staliśmy na wzgórzu pod wielkim, i zapewne bardzo starym dębem, zaś w dole słychać było rzekę. Usiadłam powoli na koc, wydając odgłos zadowolenia ,że w końcu mogłam odpocząć. Robb usiadł obok mnie, chwycił w ręce moje stopy, i zaczął je masować. Przymknęłam oczy rozkoszując się tą przyjemną chwilą. Jego ręce zaczęły zmierzać coraz wyżej, aż poczułam ciepły dotyk jego szorstkich dłoni na swoich udach. Otworzyłam powoli oczy, a on nie odrywając ode mnie wzroku powoli przysunął się składając na moich ustach delikatny pocałunek. Położył mnie delikatnie i opierając się na dłoniach zawisł nade mną.

- Zamknij oczy - szepnął mi do ucha, a ja od razu wykonałam tą prośbę. Wtedy odsunął się ode mnie gwałtownie, i nim zdążyłam podnieść powieki poczułam ostry ból w okolicach brzucha. Otworzyłam gwałtownie oczy, próbując się podnieść. Ale usiadł na mnie uniemożliwiając mi to. Najpierw ujrzałam długi nóż wbity w moje brzucho, a gdy podniosłam głowę mój wzrok padł na jego oczy. Były całkowicie czarne jak u demonów o których opowiadał mi Dean. Zaczęłam krzyczeć, ale mój głos słabł. Robb, lub czymkolwiek on był, wyciągnął ostrze i zamierzył się po raz kolejny

- Pozdrów tatę - usłyszałam jeszcze, zanim moje powieki przymknęły się, a zmysły odpłynęły.