Rozdział 12

 Beżowy płaszcz omiótł podłogę, wznosząc ku niebu drobinki kurzu. Jego zimne spojrzenie skupione było na mnie. Wzdrygnęłam się czując nieprzyjemny dreszcz przebiegający po moich plecach. Anioł kroczył w naszą stronę a jego skupiona na mnie twarz nie wyrażała żadnych emocji. Sadziłam, że zacznie na mnie krzyczeć za nieposłuszeństwo. Ten zaś jedynie podszedł na odległość kilku tylko metrów ode mnie i wyciągnął ku mnie dłonie. Zanim jednak zdążył mnie dotknąć, Dean wcisnął się w szczelinę pomiędzy nami.

– Hej! Może najpierw wyjaśnisz nam co jest tu grane? – Nawet gdy stał do mnie tyłem, wiedziałam dokładnie jaki wyraz twarzy miał mój brat. Był naprawdę wściekły. Castiel jednak nie zdawał się tym przejmować.

– Nie mamy na to czasu. Muszę sprawdzić jak daleko posunął się Donachiel. – Żyłka na szyi Deana naprężyła się niebezpiecznie wraz z zaciśniętymi pięściami. Westchnęłam zniecierpliwiona.

– To nie to co masz na myśli – westchnęłam stając obok brata. – Skąd wiesz, że grzebał mi w głowie?

– A po co innego miałby cię porywać? – Moje usta mimowolnie otworzył się ze zdumienia. Nie wiedziałam co mam powiedzieć. Teraz to ja miałam dziwne skojarzenia.

– Dlaczego porwał ją by przejrzeć jej... umysł? – Sam wyłonił się za mnie niespodziewanie, przez co delikatnie drgnęłam. Widać było, że rozumie z tego jeszcze mniej niż ja.

– By sprawdzić od kogo pochodzi jej łaska. – Castiel zmarszczył brwi zaskoczony, co było pierwszą jakąkolwiek reakcję, którą u niego dostrzegłam.. Dla niego wszystko to co mówił było oczywiste i widać było, że dziwi go to, że my tego nie pojmujemy w ten sposób. No tak, zapewne miał nas za grupę tresowanych, gadających małp.

– Jaka łaska? – zapytał Dean. Spojrzałam na Castiela, jego cierpliwość była na wyczerpaniu. Chciałam już odpowiedzieć gdy głos zabrał do tej chwili milczący Bobby.

– Łaska Boża, czyli to co robi anioły tym kim są. – Mężczyzna niespokojnie spojrzał na skrzydlatego. To zrozumiałe, że odczuwał względem niego niepokój. To anioł na miłość boską! – Och chłopcze, mógłbyś czasem zajrzeć do jakiejś książki. – Bobby jęknął łapiąc za otwartą butelkę whisky. Castiel poruszył się zniecierpliwiony.

– Nie mamy na to czasu. – Nim zdążyłam cokolwiek zrobić ten objął moją twarz w dłonie, spod których rozjarzyło się jasne, ciepłe światło. Byłam przygotowana na fale bólu, który odczuwałam gdy to Donachiel robił te czary-mary. Jednak poczułam jedynie przyjemnie łaskotanie otulające mój umysł. Gdy rażące światło zniknęło, ujrzałam jak anioł wpatruję się we mnie z troską. Tak, jego wzrok mówił „Przepraszam”, tylko nie wiedziałam jeszcze za co przeprasza.

– Ciekawe – wyszeptał jednak i nim echo jego głosu zanikło w mojej głowie, zniknął. Wzniosłam głowę w stronę sufitu wraz z rozłożonymi rękoma.

– Ciekawe? Co jest takie ciekawe, Castielu? – krzyknęłam. – Niech ja cię tylko znajdę na anielskim radiu to sobie pogadamy – dodałam ciszej odwracając się przy tym w stronę braci i Bobbiego. Ci stali wpatrując się we mnie jakbym postradała zmysły. – Och, to są tylko głosy w mojej głowie, no wiecie, anioły się w ten sposób komunikują – wyjaśniłam wskazując na swoją głowę, ale to tylko pogorszyło sprawę.

– Może lepiej dokończ opowiadać co się z tobą działo – Bobby rozłożył się wygodnie w fotelu, zakładając obie nogi na biurko. W jego ręku nadal znajdowała się butelka alkoholu. Wywróciłam oczami siadając.

– Skończyłam na pojawieniu się Castiela, tak? – upewniłam się na co Sam kiwnął jedynie głową siadając obok mnie. Dean zaś stał oparty o biurko. – Zabił on demona z rozdroży i zaczął coś mówić o moim przeznaczeniu, że mam w sobie łaskę.

– Nie wyjawił ci skąd ją masz?

– Wątpię by sam to wiedział – spojrzałam na Deana. – Zabrał mnie do Bobbiego i kazał tam zostać. Dwa miesiące później pojawił się inny anioł, Donachiel. Powiedział mi, że przysyła go Castiel i mam z nim iść.

– I tak po prostu poszłaś? – Bulgoczący ton Bobbiego wskazywał jednoznacznie, że butelka została opróżniona. Nie wiedziałam co się z nim dzieję, powinien być szczęśliwy, że jesteśmy tu wszyscy razem, w dodatku żywi.

– Nie, nie tak po prostu. Powiedział, że zostając tu stwarzam niebezpieczeństwo. Wolałam nie ryzykować. – Ominęłam część o tym, że chodziło o Bobbiego. Wyglądał na zdołowanego a ja nie chciałam tego pogłębiać. Opowiedziałam im pośpiesznie o tym co działo się po moim zniknięciu oraz o tym jak trafiłam do szpitala. – Skoro wy już wszystko wiecie, to może dla odmiany powiecie mi skąd znacie Castiela? – Mężczyźni spojrzeli na siebie w milczeniu. Zacisnęłam pięści, w myślach powtarzając, że jeśli mnie okłamią skopie im tyłki.

– To on wyciągnął mnie z piekła. – Moje dłonie rozluźniły się a usta mimowolnie otwarły.

– Dlaczego? – wydusiłam z siebie. – Nie zrozum mnie źle, szaleje z radości z twojego powrotu. Jednak nikt nie robi czegoś takiego bez powodu.

– Chodzi o apokalipsę. – Odwróciłam się w stronę Sama. I to oni uważali, że mówię jak wariatka. Jednak czym więcej szczegółów mi wyjawiali tym bardziej ich opowieść nabierała kształtów. Na wzmiankę o Lucyferze opuszczającym piekło plecy zalał mi zimny pot. Na koniec czułam jakby mój umysł ważył tonę, potrzebowałam odpoczynku. Zostawiając braci z drzemiącym na krześle Bobbym skierowałam się w stronę schodów.

– Emma zaczekaj! – usłyszałam za sobą krzyk Sama, który pobiegł za mną. – Musimy porozmawiać. – Odwróciłam się niechętnie.

– Wszystko zostało już omówione. Teraz wybacz, ale muszę odpocząć. – Zdążyłam jednak pokonać tylko kilka schodków.

– Nie chodzi mi o sprawy piekła czy nieba. Musimy porozmawiać o nas. – Prychnęłam, krzyżując ręce na klatce piersiowej.

– Dziwne, że chcesz porozmawiać o tym teraz. Nie przyszło Ci na myśl by zrobić to jakieś cztery miesiące temu? – Mój głos zabrzmiał ostrzej niż planowałam. Sam spojrzał w zadumie na podłogę, lekko kiwając głową.

– Wiem, że nawaliłem. Powinienem wtedy cię odszukać, ale Dean umarł i ja... ja nie byłem w stanie myśleć o niczym innym.

– Łał. – Uniosłam głowę do góry by łzy zbierające się w moich kącikach nie popłynęły. – Teraz też możesz o mnie nie myśleć. Wiesz co? W ogóle możesz o mnie zapomnieć, jak ja zapomniałam o tobie przez te cztery miesiące! Nauczyłam się przez nie, że równie dobrze mi samej! – Podnosiłam głos o oktawę z każdym nowym słowem.

– To ciebie tu nie było, gdy Dean zginął! Nie było Cię gdy to się stało! To ja musiałem na to patrzeć! To ja musiałem go pochować! – Sam zrobił kilka kroków na przód, celując we mnie palcem. Jego głos przepełniony był żalem.

– Wybacz, że zostałam opętana! Wybacz, że nie wiedziałam co działo się z moim ciałem przez ten cały czas! Myślisz, że nie wolałabym być tu z Wami?! Myślisz, że nie chciałam być z tobą, gdy się o tym dowiedziałam?! – Zeszłam kilka stopni niżej, jednak tylko na tyle by być na równi z nim.

– Ale Cię nie było! I w tym sęk. Myślisz, że miałem zamiar czekać tu aż ktoś przyjdzie i powie, że ty także nie żyjesz?

– Może tak by było lepiej. Przynajmniej umarłabym z myślą, że...

– Emma! – ostry jak brzytwa krzyk Deana rozniósł się echem po pomieszczeniu. – Oboje przestańcie – dodał ciszej. – Jeśli macie zamiar kłócić się z mojego powodu, to lepiej od razu przestańcie. – Pokiwałam nerwowo głową, zagryzając wargę do krwi. – Jesteśmy rodziną na miłość boską. Nie sądzicie, że mamy ważniejsze sprawy na głowie niż kłótnie?

– Masz rację. Przepraszam – zwróciłam się w stronę Sama. Jednak zabrzmiało to jakbym przeczytała napis z puszki.

– To ja przepraszam. – Sam spojrzał na mnie tym swoim szczenięcym wzrokiem.

– Muszę się położyć – wyszeptałam cicho, bez słowa kierując się na górę. Dean miał rację, nie powinniśmy się kłócić, tym bardziej o przeszłość. Byliśmy rodziną. W razie potrzeby dalibyśmy się pokroić za siebie, jednak to nie zmienia faktu, że okłamywaliśmy się na każdym kroku. Byliśmy rodziną, to fakt. Ale jakże popapraną.  

________________________

Rozdział z dużym opóźnieniem, w dodatku złożony z prawie samych dialogów. Przepraszam za to. Ogólnie myślałam nad zawieszeniem tego bloga. Jednak mam z nim związanych tyle wspomnień, że nie mogłam. Jednakże to nie zmienia faktu, że ostatnio nie mam weny co do niego. dlatego też rozdziały tutaj będą pojawiać się od teraz raz w miesiącu. 

Pozdrawiam wszystkich czytających. Dziękuje za oddane na mnie głosy w sondzie i osobom, które komentują.