Rozdział 10

Nefilim

Poł Człowiek

Pół Anioł

Te trzy określenia motają się w mojej głowie. Kim jestem? Czemu taka jestem? A może raczej, czym jestem? Całe dnie poświęcam na rozgryzienie tego. Od wydarzenia na rozdrożach minęło już sporo czasu. Nie jestem w stanie powiedzieć tak naprawdę ile.

Castiel, tak nazywa się anioł, który mnie uratował. Jak się okazało przeniósł mnie wtedy z powrotem do domu Bobbiego. Nie wiem jak to zrobił i w tamtym momencie nie interesowało mnie to. Powiedział jedynie ,że mam tu pozostać, bowiem tylko tutaj jest w stanie mnie odnaleźć. Nie zrozumiałam wtedy tego i dzisiaj nic się nie zmieniło. Mimo wszystko, posłuchałam go. Przynajmniej tak było na początku.

Bobby się zmienił. Zaczął więcej pić, był cichy i czasami miałam wrażenie, że jego umysł na całe dnie opuszcza ciało. Jednak największą zmianę odkryłam pewnego ranka, gdy niespodziewanie wbiegł do mojej sypialni i rozsunął z hukiem zasłony.

– Wstawaj! – krzyknął. Pamiętam ,że spojrzałam zaspana i zdezorientowana na zegarek, który wskazywał godzinę czwartą. Jednak wyraz jego twarzy, jego postawa sprawiły ,że mimo wszystko podniosłam się błyskawicznie z łóżka i posłusznie powędrowałam za nim. Miałam opuchnięte od płaczu powieki i obgryzione do krwi paznokcie. Te drugie stało się moim nowym nałogiem. Obgryzałam je nawet nieświadomie przez sen.

Przecierając podrażnione oczy nie zauważyłam jak doszliśmy na koniec złomowiska. Przed sobą ujrzałam stertę szklanych butelek ustawionych na drewnianym płocie. Bobby wyjął broń i bez słowa wcisnął mi ją do dłoni.

– Nauczę cię jak się bronić – wysyczał przez zaciśnięte zęby. Wiedziałam o co mu chodzi. Mnie i moich braci kochał niczym swoje własne dzieci, których niestety nie miał. Opiekował się nami, wychowywał nas. Bywały momenty ,że był dla nas lepszym ojcem niż Jhon kiedykolwiek był. Dean i Sam byli wyćwiczeni przez tatę, a mimo wszystko umierali. Najpierw Sam został dźgnięty w plecy, a następnie Dean zawarł pakt, który sprowadził na niego śmierć. Bobby nie chciał stracić nikogo więcej, a tylko ja tak naprawdę pozostawałam w tej rodzinie bezbronna. Nie potrafiłam się bronić.

Treningi odbywały się codziennie. Była to mieszanina nauki strzelania, walki wręcz, podnoszenia mojej sprawności, kondycji, wyćwiczenia mięśni. Z czasem zauważałam zmiany zachodzące w moim ciele, ale i w psychice. Stałam się silniejsza, w pełnym rozumieniu tego słowa . W dodatku nasze zajęcia miały także wpływ na coś innego. Zauważyłam ,że są one lecznicze dla mężczyzny. Zaczął mniej pić, dbać o siebie. Raz nawet zdarzyło mi się widzieć go uśmiechniętego.

Wiem ,że trenowaliśmy przez dwa miesiące, bowiem Bobby prowadził plan zajęć. I wtedy, gdy wszystko zaczynało się układać, pojawił się kolejny anioł. Wracałam wtedy spod prysznica, gdy zastałam go w mojej sypialni. Na nic się zdały moje słowa oburzenia, zachowywał się tak jakby mnie nie rozumiał. Powiedział wtedy ,że musi mnie ostrzec. Zostając tutaj miałam stanowić niebezpieczeństwo dla Bobbiego. Dodał też ,że przysłał go Castiel. W tamtej chwili nie ufałam żadnemu z nich. Jednak mimo wszystko nie chciałam ryzykować życia kogoś kto był dla mnie jak ojciec. Donachiel, czy też Castiel, nie miało to dla mnie znaczenia. Obaj byli aniołami, obaj byli dla mnie obcy. To jednak nie zmienia faktu ,że zawdzięczałam temu drugiemu życie. Spakowałam się więc i pozwoliłam by skrzydlaty przeniósł mnie w inne, bezpieczne miejsce.

Zapewne zastanawiacie się czemu nie udałam się do Sama. Czemu nie poprosiłam go o pomoc?

Sam nie odezwał się do nas słowem, odkąd opuścił Bobbiego. Nie było go przy mnie, kiedy go najbardziej potrzebowałam. Wiem ,że zabrzmi to samolubnie i może taka jestem, ale mam mu to za złe. Tak bardzo jak w głębi mojej duszy zagnieździła się rozpacz po Deanie, tak samo ukorzenił się żal do Sama. Te dwa uczucia dominowały u mnie przez ostatni czas i teraz nie mogę już bez nich żyć. Za każdym razem gdy budzę się zalana potem po koszmarze, gdzie widzę śmierć Deana, jego krzyk skierowany do mnie, gdzie nie mogę go uratować – mam ochotę zadzwonić do Sama. Chcę usłyszeć jego głos, obietnicę ,że wszystko będzie w porządku. Jednak wtedy przypominam, sobie o bólu, który czułam i z którym sama musiałam sobie radzić. O tym ,że to Bobby przekazał mi wieści o Deanie.

Do Bobbiego napisałam kilka dni temu. Sama nie wiem czemu tak długo się z tym ociągałam. No dobra, wiem. To ze strachu. Bałam się tego jak zareagował na mój nagły wyjazd, jak musiał się czuć ze świadomością ,że kolejny Winchester go zostawił. Boję się tego jak to na niego wpłynęło. Miałam zamiar napisać mu powód dlaczego, go opuściłam. Ale gdy tylko zaczęłam pisać, zaczęłam też się plątać w swoich wyjaśnieniach i zamiast jednej strony wytłumaczenia, wyszło sześć stron zawiłych kłamstw. Napisałam więc jedynie ,że u mnie wszystko dobrze i ,że przepraszam go za wszystko.

***

Opieram ciężką od zmęczenia głowę o ścianę obok łóżka. Minęło kilka tygodni odkąd Donachiel mnie tu przeniósł. Kilka dni po tym zaczęłam miewać silne bóle głowy. Nie są to zwykłe bóle, bowiem towarzyszą im głosy. Z tego co zdążyłam się zorientować są to głosy aniołów. Czasami atak ten trwa tak długo ,że z wycieńczenia tracę przytomność. Budzę wtedy otępiała, słysząc jedynie bicie własnego serca. Donachiel odwiedza mnie raz na kilka dni, zawsze wtedy staję przede mną i kładąc dłonie na mojej głowie mruczy coś niezrozumiałego dla mnie. Castiel nie odwiedził mnie ani razu. Zaczynam mieć złe przeczucia. Mam wrażenie ,że Donachiel coś we mnie burzy, jakiś mur, który oddziela mnie od łaski, która we mnie jest. Z każdą jego wizytą coś się we mnie budzi. Głosy stają się silniejsze a ja sama czuję się jedynie bardziej przytłoczona. Ale i potężniejsza, co mnie jedynie bardziej przeraża. W dodatku nabieram pewności ,że nie współpracuję on z Castielem. Dziwnie reaguje gdy o niego pytam. Miałam zamiar wczoraj uciec, ale znowu dostałam ataku a głosy przybrały tak na sile ,że nie byłam w stanie wstać z łóżka. Obudziłam się dopiero dzisiaj pod wieczór. Miałam zamiar uciec od razu, gdy tylko się ocknęłam, ale jestem tak zmęczona ,że marzę jedynie o śnie. Moje powieki ważą tonę a ciało zrosło się z kanapą. Chciałam poeksperymentować i spróbować porozumieć się z Castielem przez te anielskie radio w mojej głowie. Doszłam jednak do wniosku, że przecież nie wiem czy powinnam mu ufać. Uratował mnie kilka razy, to fakt, ale skąd mam wiedzieć czy nie miał w tym własnego celu.

Postanowiłam ,że prędzej skopię Donachielowi ten jego opierzały tyłek niż pozwolę mu położyć na mnie swoje ręce. Nie jestem naiwna i wiem ,że on także sprowadził mnie tu dla własnych celów, jednak za każdym razem gdy mnie odwiedzał byłam zbyt zmęczona by walczyć. Kilka dni temu gdy wreszcie czułam się nawet dobrze – jeśli można nazwać tak czołganie się po podłodze odkryłam ,że zabrał mi telefon. Pięknie, nie?

Spojrzałam na wiszący na ścianie obraz. Dziwne. Mogłabym przysiąc ,że jeszcze kilka dni temu wisiał gdzieś indziej. Rozejrzałam się po pomieszczeniu i albo zaczynałam wariować, albo po ostatniej wizycie, anioł urządził tu przemeblowanie. Na drżących nogach przesunęłam się na krawędź łóżka by móc odsłonić roletę.

– Głupia! – przeklęłam samą siebie. Byłam w ogóle innym miejscu niż ostatnio. Jak źle musi ze mną być ,że nie zauważyłam czegoś takiego. – Jestem skończoną idiotką. Wpakowałam się w tarapaty – warknęłam, mając ochotę przywalić samej sobie. Nie był to najlepszy pomysł zważając na to ,że ledwo siedziałam. Przymknęłam powieki starając się skoncentrować na resztce sił jaką w sobie miałam. Podniosłam się, co poskutkowało jedynie natychmiastowym upadkiem na podłogę.

– Przeklęte nogi weźcie się w garść! – jęknęłam bliska płaczu. – Pamiętaj, nigdy nie ufaj aniołowi w beżowym płaszczu ani innemu z blond loczkami – warczałam jak rozdrażniony ratlerek. O dziwo, to pomagało. Przeklinałam więc dalej, wszystkich i wszystko.

– Tak walnij się na tą podłogę i umrzyj jak cała twoja rodzina – wisielczy humor? Tak to cała ja w tamtym momencie. – To jest to w czym jesteście najlepsi. W umieraniu – podeszłam do drzwi, całym ciężarem ciała naciskając na klamkę. Poleciałam do przodu wraz z drzwiami. Zamiast jęku z moich ust wydobył się histeryczny śmiech. Podniosłam się na czworaka i obijając się od ścian brnęłam dalej. Obraz przed moimi oczami rozmywał się, ale za wszelką cenę starałam się zajść jak najdalej. Byłam na jakiejś klatce schodowej, gdzie tynk pod moimi dłońmi opadał na ziemie wraz ze mną. Krok za krokiem walczyłam o jeszcze jeden metr. Słyszałam w oddali jakieś szumy, głosy. Miałam tylko nadzieję ,że nie jest to wytwór mojej chorej wyobraźni. Udało mi się doczłapać do schodów, w dole widziałam drzwi wyjściowe. Wręcz czułam powiew świeżego powietrza dobiegający od nich. Zamrugałam kilka razu starając się wyostrzyć obraz, moje dłonie zaczęły obsuwać się pod ścianie. Zauważyłam jakieś cienie za szybą w drzwiach. Przymknęłam powieki przysłuchując się odgłosom coraz głośniejszych rozmów i przejeżdżających samochodów. Jak dobrze ,że ten skretyniały skrzydlaty umieścił mnie wśród ludzi. Wiedziałam ,że nie dam rady zejść po schodach i ,że jeśli tu zostanę On wróci i znowu mnie gdzieś przeniesie. Tym razem mogę nie mieć tyle szczęścia. Zacisnęłam powieki i z całą resztą sił jaka mi pozostała rzuciłam się do przodu. Poczułam pierwsze uderzenie o kant stopnia gdy spadałam. Jednak ból zniknął, czułam kolejne uderzenia, świat przed moimi oczami wirował, ale nie czułam i nie słyszałam nic. Spadając z ostatniego stopnia przeturlałam się jeszcze kilka metrów uderzając plecami w drzwi. Te z głośnym skrzypnięciem się uchyliły. Dopiero wtedy poczułam zimny powiew na skórze dłoni która wystawała na zewnątrz. Nadgarstek był nienaturalne wykrzywiony do tyłu, ale nie przejmowałam się tym. Udało mi się.

Ktoś krzyknął.

Ktoś inny podbiegł.

Byłam uratowana.

_____________________________________________________

Miałam zamiar poczekać na nowy szablon, jednak doszłam do wniosku ,że zbyt długo nie dodawałam rozdziału. Ostatni pojawił się w czerwcu. Tak więc Witam z powrotem tyck, którzy wytrwali w czekaniu. Mam nadzieję ,że są tu tacy i ,że część dalsza opowiadania wam się spodoba. 

Do usłyszenia.